کد مطلب:314032 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:185
روضه خوانی در کشتی
مرحوم آیةالله العظمی آقای حاج شیخ محمدعلی اراكی (ره) در سال 1356 شمسی، مطابق سال 1397 قمری، به اتفاق فرزندشان جناب حجةالاسلام و المسلمین آقای حاج شیخ ابوالحسن مصلحی عازم زیارت عتبات عالیات در كشور عراق بودند. بنده به اتفاق چند نفر از دوستان طلبه در خانه ی مرحوم اراكی خدمتشان رسیدیم. ایشان در آن شب چند مطلب را برای ما نقل كردند كه یكی از آن مطالب راجع به كرامات حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام بود.
ایشان فرمودند: پدرم، كه یكی از علمای زمان خود بود، زمانی به مكه مشرف شدند و در حین مراجعت، با كشتی عازم ایران گشتند. حدود پانزده روز طول كشید تا كشتی از بندر جده به یكی از بنادر ایران رسید. این پانزده روز كه در كشتی بودند، مصادف با دهه ی عاشورا شد و طبعا به سنت معمول، مجالس عزاداری برپا شد. خوشبختانه روضه خوانی هم در كشتی بود كه برای هر دسته ای از حجاج، روضه خوانی می كرد.
در همین ایام اتفاقا مرض وبا نیز در میان سرنشینان كشتی شیوع پیدا كرد و خیلی
[ صفحه 424]
از سرنشینان بدین مرض مردند و جنازه ی آنان را سرنشینان كشتی تجهیز كرده، به دریا انداختند. در این اثنا پدرم هم سخت مریض می شود، به حدی كه وقتی رفقایش به عیادت وی می آیند و یكی از آنان از دیگری می پرسد: حال آقا چه طور خواهد شد؟ او سرش را به عنوان یأس از بهبودی پدرم، بالا می كند؛ كنایه از اینكه هرگز خوب نخواهد شد.
در این حال پدرم متوسل به ائمه می شود، تا اینكه شب تاسوعا فرامی رسد و در آن شب دست به دامن آقا حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام می زند و شفای خود را از ایشان می خواهد. از آن به بعد كم كم حالش رو به بهبودی می رود، تا بالأخره در اثر این توسل كاملا خوب می شود و به سلامت به وطن بازمی گردد.
ایشان فرمودند: پدرم، كه یكی از علمای زمان خود بود، زمانی به مكه مشرف شدند و در حین مراجعت، با كشتی عازم ایران گشتند. حدود پانزده روز طول كشید تا كشتی از بندر جده به یكی از بنادر ایران رسید. این پانزده روز كه در كشتی بودند، مصادف با دهه ی عاشورا شد و طبعا به سنت معمول، مجالس عزاداری برپا شد. خوشبختانه روضه خوانی هم در كشتی بود كه برای هر دسته ای از حجاج، روضه خوانی می كرد.
در همین ایام اتفاقا مرض وبا نیز در میان سرنشینان كشتی شیوع پیدا كرد و خیلی
[ صفحه 424]
از سرنشینان بدین مرض مردند و جنازه ی آنان را سرنشینان كشتی تجهیز كرده، به دریا انداختند. در این اثنا پدرم هم سخت مریض می شود، به حدی كه وقتی رفقایش به عیادت وی می آیند و یكی از آنان از دیگری می پرسد: حال آقا چه طور خواهد شد؟ او سرش را به عنوان یأس از بهبودی پدرم، بالا می كند؛ كنایه از اینكه هرگز خوب نخواهد شد.
در این حال پدرم متوسل به ائمه می شود، تا اینكه شب تاسوعا فرامی رسد و در آن شب دست به دامن آقا حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام می زند و شفای خود را از ایشان می خواهد. از آن به بعد كم كم حالش رو به بهبودی می رود، تا بالأخره در اثر این توسل كاملا خوب می شود و به سلامت به وطن بازمی گردد.